|
De reis naar Spanje
2 Mei.
Afgelopen nacht hebben we de Afrikaanse kust gezien! We zijn wel
behoorlijk moe na deze nacht, van slapen is niet veel terecht gekomen, het
was weer eens een onrustig zeetje. Dus eerst maar eens bijslapen!
's Middags de stad ingelopen. We hadden gehoord dat er af en toe concerten
gegeven worden in de (druipsteen)grotten, dat leek ons geweldig! Helaas
niet deze week. Er zou vanavond wel een ander concert zijn van een
kamerorkest uit Keulen. Dus hebben we twee kaarten voor dat concert (in de
cathedraal) gekocht. De kaarten waren niet geplaceerd daarom wilden we er
ruim van tevoren zijn. Daar 's avonds aangekomen ontdekten we dat hier een
tijdsverschil van een uur is zodat we het eerste stuk Vivaldi hebben
gemist. Gelukkig mochten we nog wel (heel stil) naar binnen! Woensdag,
2 mei, Vandaag willen we met een kabelbaan de rots op. Helemaal
naar boven en dan een stuk lopen naar St. Michels Cave, daarna nog
ongeveer een kilometer naar de plek waar de apen zijn.
Onderweg ernaar toe werden we er bijna van overtuigd dat we
beter een "taxi-toer" konden maken en zo alle atracties bijlangs.
Het zou uren lopen zijn. We gaan toch maar met de kabelbaan. Achteraf viel
het allemaal best mee en het grote voordeel was dat we op ons eigen tempo
en niet met een groep alles konden bekijken. Zo'n kabelbaan blijft altijd
spannend en op de terugweg zijn we halverwege ingestapt met behoorlijk wat
wind. Maar we zijn heelhuids beneden gekomen en hadden er absoluut geen
spijt van dat we het op deze manier gedaan hebben.
's Avonds op de fiets naar de supermarkt weer vers voedsel ingeslagen. terug naar boven
Donderdag, 3 mei. Deze dag regent het. Vandaag krijgen we
het bericht dat de transactie van ons huis aan de Oosterhaven is afgerond.
Om dit te vieren gaan we naar de watersportwinkel ("shipschandler")
met een verlanglijstje. Een nieuwe lierhandle die 2x zo duur blijkt te
zijn als in Nederland. Even slikken. Nieuwe "landvasten", na
alle toeren zijn deze aan vervanging toe. Een waterafscheidingsfilter
zodat we bij "slechte" diesel niet zo snel problemen met ons
kacheltje hebben, een leeslampje dat we uiteindelijk terugleggen, fl.160,-
is toch wel bizar. We willen ook nog "courtessy" vlaggen, dat
zijn de vlaggen van het land dat je bezoekt, niet alleen uit beleefdheid
maar ook omdat de douane dan in 1 oogopslag kan zien dat je een
buitenlander bent. Gibraltar heeft een eigen vlag en onze volgende haven
is Spanje dus een Spaanse vlag zou ook wel makkelijk zijn om alvast te
hebben. Niet naar de prijs gevraagd maar bij het afrekenen bleken die
(hele kleine vlaggetjes) 100 gulden per stuk te zijn. Laat ook maar
zitten. De feeststemming sloeg om in frustratie. Ook hier blijkt Engeland
voor andere Europeanen niet meer betaalbaar. Het lijkt wel of ze een soort
Zuid Amerikaanse inflatie hebben. Alleen de drank is belasting vrij en met
onze laatste Engelse ponden kopen we whisky. Vanavond heeft Aldert weer
een hoofdstukje toegevoegd aan "de Techniek".
Morgenvroeg vertrekken we richting Cartagena, een reis van 3 dagen. terug naar boven
Vrijdag, 4 mei.
Rond half elf vertrekken we uit Gibraltar. De wind waait uit
WestZuidWestelijke richting, kracht 6. In de ochtend zitten we aan dek. We
hebben een behoorlijk gangetje en de zon schijn erbij. Een mooi moment om
lussen en "dodemanseinden" aan de nieuwe touwen te splitsen!
Het weerbericht komt weer eens niet uit en zoals we zo langzamerhand
gewend zijn, neemt de wind in de loop van de dag weer fors toe (kracht 8)
en moeten de zeilen worden gereefd. Er komen grote golven en omdat de wind
bijna recht van achteren komt draaien we de fok weg omdat het grootzeil
alle wind vangt. Het is zaak om goed op de invalshoek van de wind te
blijven letten want een onverwachte gijp (dan slaat het grootzeil
plotseling naar de andere kant) is niet wenselijk met deze harde wind.
Op de snelheid letten we niet echt zodat we pas zaterdag, 5 mei op
onze snelheidsmeter zien dat we 's nachts om 02:00 een absoluut record van
12 knopen hebben gelopen! Waarschijnlijk zijn we toen van zo'n hoge golf
afgesurfd. Het slapen lukt niet zo best met deze heftige bewegingen. In de
loop van de middag neemt de wind af naar kracht 7 en gek genoeg valt de
wind 's avonds weg zodat de motor aan moet. Deze nacht kan er dus wat
geslapen worden.
Zondag, 6 mei lopen we om 08:00 de haven van Cartagena
binnen. De havenmeester lijkt ons te verwachten. We krijgen een plaats
toegewezen en maken de papieren in orde. Zo langzamerhand dringt het door
dat onze vaardigheid met de Engelse taal ons niet langer helpt. Het gaat
met gebroken woorden en handen en voeten. Als alles is geregeld kruipen we
onze kooi weer in. We kunnen nog wel wat slaap gebruiken! Rond de middag
worden we weer wakker en wordt er gebrunched.
In de stad blijkt alles dicht te zijn. Ons ritme loopt niet parallel met
het Spaanse ritme. Een auto huren moet morgen dan maar.terug naar boven
Maandag, 7 mei. De boot zal het deze week zonder ons moeten
doen. De stadskleren worden ingepakt en in een sjieke zwarte Audi met
airco rijden we richting Madrid. We hebben een paar dagen om de
binnenlanden te verkennen en zo rijden we door La Mancha, het landschap
van Don Quichot. Hier worden olijven geteeld en we zien talrijke
wijngaarden. Het land lijkt droog maar de olijfbomen en druivenranken zien
er welvarend uit. Irrigatie is de sleutel tot dit fenomeen. Zijn we in
Nederland gewend dat kanalen ons overtollig water wegpompen, hier
gebruiken ze kanalen om water aan te voeren. Wel vragen we ons af waar ze
al het water weg halen.
Onze eerste stop is Albacete. We vinden een hotel waar we de nacht
doorbrengen. 's Avonds gaan we de stad verkennen. We sjouwen heel wat rond
maar slagen er niet in een alternatief voor Mc.Donalds te vinden. We
worden er een beetje somber van en overwegen zelfs weer Chinees, als we
aan de borden te zien een soort Engelse School voorbij lopen. Daar staan
twee jonge meiden met elkaar te praten en Aldert spreekt ze aan om hulp.
Ze spreken geen woord Engels, maar met wederom de Spaanse woorden uit de
matrozentijd en in combinatie met gebarentaal, krijgt hij zelfs een
briefje met daarop het adres van een echt intiem Spaans restaurant. Daar
aangekomen vinden we inderdaad een klein en gezellig restaurantje.
Enthousiast vertelt de waard wat de pot schaft. Wat we ervan begrijpen
klinkt goed en als hij na afloop van zijn relaas ons verwachtingsvol
aankijkt knikken we instemmend terug. We zien wel wat ervan komt. Geen
idee of we moesten kiezen tussen alles wat hij opsomde of dat we van alles
wat krijgen. Het begint met wijn en olijven en brood. Daarna komen
gegrilde groenten en even lijkt het erop dat het dan afgelopen is. De
borden worden weggehaald. Nou ja, het was erg lekker. Maar dan komt, als
klap op de vuurpijl een grote gegrilde entrecôte invliegen. Dit kan niet
meer stuk. Zo lekker hebben we de afgelopen dagen niet gegeten!
Dinsdag, 8 mei. Op aanraden van Miguel Vicente, die we in
Madrid ontmoeten, gaan we vandaag naar Cuenca. Deze stad is op een
rots gebouwd .
Op de Plaza Mayor van Cuenca staat een imposante Cathedraal. De oudste
restanten stammen uit de 12de eeuw. De Cathedraal is grondig gerenoveerd
en de glas in loodramen zijn recent vervangen door moderne abstracte
vormen. Een beeldengroep van het laatste avondmaal ziet er levensecht uit.
.
's Avonds eten we in het "dakterras"restaurant van het hotel.
Het uitzicht is indrukwekkend maar het eten is ver onder de maat. Nu valt
het ook niet na zo'n fantastisch maal als dat van gisteren......
We bellen met Wilfried en horen dat hij om 2 uur morgenmiddag een
vliegtuig naar Nederland moet halen. Dus als we hem nog willen ontmoeten
moeten we morgenvroeg op tijd vertrekken. Woensdagochtend, 9 mei.
Om half acht laten we ons wekken. Het ontbijt wordt geserveerd in de de
kelder van het hotel wat ook de bar is. Er hangt (los van de verschraalde
rooklucht ook) nog een verlate bargast aan de bar en met de slechte
ervaring van gisteravond laten we het ontbijt hier maar zitten. In de stad
eten we een broodje en om 9 uur zitten we weer op de snelweg naar Madrid.
We hebben afgesproken om 11 uur op de universiteit. Dankzij een goede
routebeschrijving staan we vijf minuten voor elf op de parkeerplaats voor
het Biologisch centrum. Wilfried komt ons ophalen en we bekijken zijn lab.
Per persoon heeft men de beschikking over een krappe
"schrijfplaats" waar net een computer op past en een krappe
werkplaats daarnaast. De luxe van aparte werkruimten zoals wij die in
Haren op het lab kennen is hier geen sprake.
Het wordt een bliksembezoek en na de lunch moet Wilfried er vandoor. We
zijn zo dicht in de buurt van Miguel dat we er alvast even langsgaan.
Miguel heeft 14 jaar geleden zijn sabbatical op het Biologisch centrum in
Haren doorgebracht. Toen in de groep van Prof. Feenstra, die inmiddels met
emeritaat is.
Kontakt is gebleven en nu we in Spanje zijn vonden we het een leuke
gelegenheid om hem op te zoeken. Omdat zijn groep ook met "eiwit-werk"
bezig is gaat Anne morgen haar eiwitverhaal nog een keer houden. Er is ook
een "proteomics-groep" geïnteresseerd en er zijn aankondigingen
in het hele "Centro Nacional de Biotechnologia"gehangen.terug naar boven
Miguel is nog geen steek veranderd!
Leuk om hem na al die jaren weer te zien.
In Madrid logeren we op de plaza d'Espanje, in het hart van de stad. Dit
is ook het plein waar het standbeeld van don Cervantes staat, én de
figuren die hij heeft bedacht: don Quichot en Sancho Panza .
Donderdag, 10 mei. 's Ochtends lopen we door het centrum van
Madrid en bekijken alle "geijkte" plekken. Het verkeer raast
dwars door de stad en zelfs in de smalle straten worden de toeristen bijna
omver gereden. Veel getoeter als er iets niet naar de zin gaat. Typisch
een zuideuropese gewoonte zeker.
Na de lunch rijden we weer naar de universiteit. Dit instituut is een stuk
welvarender dan de moleculaire biologie waar Wilfried werkt. Een vrij
nieuw gebouw met uitstekende voorzieningen. Zo te zien is Miguel goed in
staat om financiële bronnen aan te boren. Zijn lab is goed geoutilleerd.
In de zaal waar het praatje is staan beamer en overhead al klaar. De
computer wordt aangesloten. Alles werkt gelukkig. Na afloop wordt Anne
uitgenodigd door het hoofd van de proteomics faculteit, Juan Pablo Albar.
Ook alweer een lab met alles erop en eraan. Om jaloers op
te worden. Alleen lukken hun gels niet zo dus dat zit ons dan weer mee!
's Avonds worden we door Miguel getrakteerd op een overvloedig diner.
Spaanse tijd : half tien. Eerder is het restaurnt niet open. Bij ons
sluiten in de meeste restaurants de keuken om 10 uur! Gelukkig worden we
deze keer met de keuze uit het menu gecoached. Dat is wel nodig want op
het menu staan gerechten waar we het bestaan niet van wisten. Zo eet
Aldert een "hengelaarsvis" en Anne keeltjes van kabeljauw. Als
starter de nationale trots, ham van wild zwijn met echte zwarte poten. Het
heeft alleen maar eikels gegeten en is erg smakelijk; daarna een heftige
gesmolten kaas en na afloop ijs van lokaal fruit en uiteraard de
plaatselijke brandy.
Ver na middernacht duiken we ons bed in. Morgen naar "huis"!terug naar boven
Vrijdag, 11 mei. Na het ontbijt pakken we de boel in en
reizen af , terug naar Cartagena. Heerlijk om de drukte van de stad weer
achter ons te laten. Het was een geweldige ervaring maar we zijn erg blij
dat we weer naar de boot gaan.
De weg terug is lang nu we het in één keer doen. 500 kilometer.
Halverwege een lunchpauze en in de loop van de middag terug op de boot die
gelukkig nog precies zo is als toen we hem hebben achtergelaten. We hebben
de Audi nog een dag en en gebruiken deze om groots levensmiddelen in te
slaan. Ze hebben hier een onwijs grote supermarkt Carrefour, waar we
vooral de zware dingen zoals bier, frisdrank en melk aan slepen. Dat
scheelt weer een hoop sjouwwerk.
Zaterdag 12 mei. De huurauto leveren we in en de rest van de
dag doen we klussen. Eigenlijk wilden we morgen naar Sardinië vertrekken.
Het weerbericht geeft weinig wind dus grote kans dat we de
"bromtol" moeten gebruiken. De dieseltank is halfvol en we
hebben 500 mijl voor de boeg. Misschien hebben we de ontbrekende 200 liter
nodig en omdat het bunkerstation tot maandag dicht is, stellen we het
vertrek een dag uit.
maandag, 14 mei.
Om half drie zijn we bij het tankstation. Er zijn nog twee wachtenden vóór
ons en we konden nog net voorkomen dat een derde voor z'n beurt ging.
Visserschepen laden meer dan 10.000 liter, dat duurt dus nog even. Om 5
uur zijn we vol en kunnen we uit Cartagena vertrekken. De wind is ZW 4-5.
Mooi windje: we lopen 7 knopen. We maken de wachten iets langer omdat je
dan beter slaapt. 4 uur op/ 4 uur af. Het wordt een lange reis, we hebben
alle tijd om ons voor te bereiden op ons nieuwe vaargebied.Middellandse Zee; we varen er nog maar net en nu al hebben we groot
ontzag gekregen voor de zeilers uit de oudheid. Het beeld wat we via
vakantiekiekjes krijgen is een strakblauwe en warme zee. Voor de zeiler is
er meer aan de hand. Tijd om vanuit de Pilot wat gegevens aan te dragen.
De zee is een basin met een kleine uitgang bij Gibraltar. Door de zon
verdampt veel water en de rivieren voeren niet genoeg water aan om het
waterpeil te handhaven. Dan zou je denken dat het net als de Dode Zee in
Israël steeds zouter wordt, maar dat is niet het geval. Het verdampende
water wordt door de straat van Gibraltar opnieuw aangevoerd en daardoor
ontstaat er een vrijwel constante stroom naar binnen. Voor ons was dat
komend uit Portugal heel confortabel. Het water dat door verdamping steeds
zouter wordt, zakt en heel diep is er een stroom richting Atlantic en zo
is de zaak in balans. Kernwoord is hier diep. De straat zelf is 200 meter
diep en een kleine 50 kilometer breed. Eénmaal onderweg, hebben we van
Spanje naar Sardinië over een afstand van 500 zeemijlen (900 kilometer)
een gemiddelde diepgang van 2.500 meter. Dat zijn diepten, waar wij met
ons polderverstand niet bij kunnen. Wat een enorme bak water!
Een andere ingrediënt is de wind. Het waait hier in de zomer (gelukkig)
meestal niet hard. Heel venijnig zijn de zgn. valwinden die plotseling op
kunnen doemen en ook vrij snel weer verdwijnen. Het probleem zit hem meer
in de richting. Het waait maar een korte periode uit één richting en
omdat het zo diep is, bouwt de zee snel op. Korte steile golven zijn het
gevolg. Vrij snel draait hij dan weer en zo krijg je deining van de oude
windrichting en golven van de nieuwe windrichting. Je wordt helemaal
geklutst in zo'n situatie en gelukkig beschikken wij over een bromtol
(motor) om de wind naar onze hand te zetten. In de havens hoor je het vaak
zeggen: veel met de motor; in de pilot geeft men aan: 1/3 motor; 1/3 motor
en zeil; 1/3 zeil. Toen Paulus zijjn reizen maakte, was er geen bromtol en
was het voortdurend klutsen. Naast de moeilijkheid van navigatie bij
zoveel draaiende winden, moet het fysiek heel zwaar zijn geweest. Respect
dus............
In de loop van de week een aantal keren snelle oorlogsschepen ontmoet;
zou de NAVO een vloot voor de kust van Israël verzamelen? Het meest
bizarre ervaren we donderdag 17 mei 's nachts. Eerst ziet Aldert op de
radar opeens binnen de drie-mijls grens een signaal wat heel snel weer
verdwijnt. Buiten niets te zien. Als Anne wachtloopt gebeurt hetzelfde.
Snel naar buiten en tot mijn verbijstering zie ik opeens vlak achter de
Necton een rood en een groen licht snel dichterbij komen.
Een heel snel schip? Dan opeens zie ik dat het een laag vliegend vliegtuig
is. Even ben ik bang dat hij het windvaantje van de mast zal breken, zo
laag vliegt hij. Er gebeurt niets en zo snel als hij er was verdwijnt hij
ook weer. Op de radar niet te volgen.terug naar boven
Vrijdag 18 mei, we komen onder de kust van Sardinië.
De telefoon doet het weer en we bellen Miriam, die gisteren jarig was.
In de loop van de middag varen de de havens van Cagliari binnen. We
zijn 4 dagen en 4 nachten op zee geweest. De motor heeft 58 uren gedraaid.
Het valt niet mee om uit te zoeken waar gasten welkom zijn. De eerste
haven die we binnen varen blijkt alleen voor leden te zijn. Uiteindelijk
komen we op de goede plek: Marina de Sole, een jachthaven die nog maar net
met de aanleg is begonnen. Men is druk bezig met het creëren van
aanlegplaatsen. Er is één steiger met aan weerszijden in het water
kettingen aan betonblokken die je vanaf de steiger met een lijn op kunt
trekken om het achterschip vast te maken. Er ligt een Zweeds schip, zij
waren de eerste bezoekers sinds kerst.
De tarieven lagen ook nog niet vast. Toen de Zweedse mensen hoorden wat
men ons berekend had hebben zij meteen geld terug gevraagd omdat hun schip
korter is. Sanitair is er (nog) niet. Gelukkig is dat voor ons geen
probleem. We douchen toch het liefst aan boord.
's Avonds door een behulpzame havenmeester naar de wasserette gebracht.
Sinds Lagos hebben we niet meer gewassen, het werd tijd. We hebben 5
tassen vol. Het plan is om ondertijd te gaan eten. Blijkt dat het een
doe-het-zelf gebeuren is. We draaien uiteindelijk, 5 machines tegelijk
waarvan er één met 12 kilo wascapaciteit. Daarna 3 grote drogers zodat
we na een paar uur met tassen vol bijna schone en bijna droge was
neerploffen in een restaurant. Zo snel omschakelen op Italiaans lukt niet
helemaal zodat we iets heel anders krijgen voorgeschoteld dan we
verwachtten..
Zaterdag, 19 mei. Vandaag verkennen we de stad. Cagliari
schijnt al heel oud te zijn en op verschillende plaatsen vind je nog
resten uit de romeinse tijd. Er is nog een deel van een amphitheater uit
de 2de eeuw. Vanaf het Umberto terras van het St, Remy bastion heb je een
prachtig uitzicht over de stad.
We ontdekken nu ook waar die oorlogsschepen die we onderweg zijn
tegengekomen zijn gebleven: Er is een grote internationale marine oefening
in dit gebied. Op dit moment zijn er 3500 marinemensen in Cagliari. De
restaurants hebben grote moeite om iedereen van eten te voorzien. We lopen
bij de v.v.v. binnen om te informeren hoe we het beste iets van Sardinië
kunnen zien. Blijkt dat er 20 mei een groot folklore festival is in Noord
Sardinië. De snelste manier om er te komen is met de rechtstreekse bus
die om 07:00 vertrekt en goed 10:00 in Sassari is. De trein doet er langer
over dus de keus is snel gemaakt. Zo zien we ook nog iets van het
landschap!
Terug naar de boot lopen we langs de grote fregatten en mogen op het
Ialiaanse fregat de "Libeccio" een kijkje nemen. Dit schip is
begin jaren tachtig gebouwd om op russische atoomonderzeeërs te jagen.
Van de wapens die ze ons laten zien hebben we weinig verstand. Aldert is
niet erg onder de indruk van de nogal verouderde navigatie instrumenten.
Maar snel kunnen ze wel: in ieder geval 32 knopen; hoeveel meer willen ze
niet vertellen.terug naar boven
Zondag 20 mei zitten we dus al om 07:00 uur in de bus naar Sassari.
Er zijn nog 4 andere passagiers. De jongste spreekt wat Engels en wordt
deze reis tolk. De chauffeur blijkt heel veel van Sardinië te weten en
vertelt honderd uit. We worden opmerkzaam gemaakt op het verschijnsel
"Nuraghe", hele oude van keien gebouwde verdedigingstorens die
nog overal in het landschap staan. Het lijken wel stenen iglo's. De akkers
die zijn afgebakend met stenen wallen doen ons aan Schotland denken. In
sommige rotsen zijn "ramen" te zien. De grotten zijn vroeger
bewoont geweest door heksen! Op het festival waar we naar toe gaan
presenteren alle dorpen van Sardinië zich in hun plaatselijke
klederdracht. Ooit is dit gedaan ter ere van een koninklijk bezoek aan het
eiland Zo'n vijftig jaar geleden heeft de rotary club er de schouders
onder gezet om elk jaar deze "Cavalcata Sarda" te organiseren.
Het wordt een enorme optocht. Naast de muziekkorpsen zijn er ook groepen
die hun eigen (lokale) muziek presenteren.
Er worden volksdansdemonstraties gegeven op muziek van gitaren met zang of
van accordeon.
Dan horen we opeens koebelgeluiden. Dat zijn dus de heksen waar de
buschauffeur het over had! Ze springen af en toe tussen het publiek wat
vooral bij jonge kinderen grote commotie veroorzaakt. Een meisje van een
jaar of acht raakt zo van streek als één van de heksen naast haar komt
zitten dat ze, toen hij z'n masker afzette nog steeds door bleef krijsen.
Er was geen troosten tegen. Door hun rare maskers zien ze er
afschrikwekkend uit.
Om 6 uur stappen we weer op de bus naar Cagliari.terug naar boven
Maandag 21 mei. Eigenlijk wilden we vandaag weer verder maar
de wind is precies verkeerd. De vooruitzichten beloven goede wind dus
wachten we liever een dag. De motor wordt nagekeken. Blijkt dat de dynamo
is los getrild. Omdat het zo lastig is om erbij te kunnen wordt dat weer
een hele klus. Maar goed dat we de tijd hebben!
Dinsdag 22 mei. Er is een probleem met onze provider. We kunnen
geen verbinding krijgen. De mail en het reisverslag moeten wachten tot
Malta. Maar hopen dat het daar wel gaat.
woensdag, 23 mei.
Als we langs de kust van Sicilië varen proberen we nog en keer verbinding
te maken. En jawel, als Aldert buiten het telefoontje in de lucht houdt
kunnen we via Palermo op Sicilië kontakt maken. Het is nu wel erg handig
dat de kabelverbinding werkt. De mail en het reisverslag gaan de lucht in.
Inmiddels is de homepage uitgebreidt met een kaart waarop onze reis wordt
bijgehouden. De overtocht verloopt op rolletjes. Er worden onweersbuien voorspelt en we
halen alvast de stekker uit de marifoon antenne bovenin de mast om
eventuele inslag-schade te beperken. In de loop van de avond ontstaat
ineens een probleem: de stuurautomaat valt uit. Wat we ook proberen, het
ding reageert nergens meer op. Snel het zeilpak aan en zelf sturen.
's Nachts een lampje boven het kompas en proberen zoveel
mogelijk de koers vast te houden.
Ondertussen probeert Aldert er achter te komen wat het euvel zou kunnen
zijn. Iets met de boordkomputer of misschien de motor van de stuurmachine?
In één van de stroom-verdeel kastjes blijkt geen spanning te staan op de
kabels naar de stuurmotor. Het lijkt er dus op dat er met de motor zelf
niets mis is. Meer lastig dan gevaarlijk waarschijnlijk.
Donderdag, 24 mei. De voorspelde onweersbuien zijn op de
radar goed te zien en we maken af en toe een klein omweggetje om erom heen
te varen. Omdat we onszelf niet te lang willen belasten draait de motor
bij om de vaart erin te houden zodat we uiteindelijk iets eerder dan
verwacht Malta binnenlopen.
De naam van het eiland is een erfenis uit de tijd van de
Feniciërs (plm. 800 v.Chr.): M-L-T, en betekent beschutte plek. Als we
ons melden wordt er knorrig gereageerd: "waarom we ons niet eerder
hadden gemeld?" Nou ja .... We informeren bij de havenmeester of we
hier de autopilot kunnen laten reparern. Hij is er niet erg enthousiast
over en raadt ons aan de spullen direkt naar Engeland te sturen voor
reparatie. We gaan eerst maar eens bijslapen en dan morgen maar met
Holland Nautic bellen, het bedrijf wat ons de autohelmspullen heeft
verkocht.terug naar boven
Vrijdag, 25 mei. Al optijd gebeld maar het bedrijf is dicht
vanwege ADV na hemelvaart. We lokaliseren de autohelmdealer in Valetta,
de hoofdstad van Malta. Gelukkig hebben we de tijd en we gaan maandag
Holland Nautic eerst nogeens proberen.
Fietsen in dit linksrijdend roekeloos verkeer is weer geheel voor eigen
risiko maar het is toch een zegen dat we ons zo makkelijk kunnen
verplaatsen.
Zondag, 26 mei wordt de zonnetent genaait
en Maandag, 27 mei leggen we kontakt met Holland
Nautic. Die denken heel anders over de kundigheid op Malta. De Nederlandse
monteur heeft dezelfde opleiding in Engeland gehad dan de Maltese en heeft
er alle vertrouwen in dat we hier minstens zo deskundig geholpen kunnen
worden. Dus gaan we voor de oplossing die op moment het dichtste bij is.
Het eerste probleem wordt het maken van een betrouwbare afspraak. De
mentaliteit is hier iets anders.
We wachten de hele dag tevergeefs op de monteur. 's Avonds gaan we naar
het vliegveld waar Gineke om 24:00 aan zal komen.
Het vliegtuig landt ruim een half uur eerder zodat we rond
twaalf uur al weer onderweg zijn naar de boot. De taxichauffeur van de
heenweg heeft ons overtuigend afgezet. We moeten nog veel leren.terug naar boven
Dinsdag, 28 mei. Vandaag is Maysha jarig maar het lukt pas 's
avonds om te bellen. An en Gien gaan Valetta verkennen, Aldert wacht op de
monteur. Aan het eind van de middag toch maar weer naar het bedrijf toe en
men belooft dat de monteur echt vanavond om 19:00 zal komen. Dat wordt
kwart voor zeven(!) en de man, James Xuereh, (maar volgens ons is het de
broer van Rik Felderhof) lijkt ons erg deskundig.
Hij demonteert het kapotte kastje en neemt het mee. Komt
morgenavond zelfde tijd terug. Zo kunnen wij
Woensdag, 29 mei beginnen om de vele interessante plaatsen
op Malta te gaan bekijken. En elke avond rond 7 uur komt James Felderhof
aan onze autohelm prutsen. We raken erg op hem gesteld.
De week is voorbijgevlogen en Gineke gaat al bijna weer terug. We
hebben nog een zeiltocht gemaakt naar de Blue Lagoon,
een mooie gelegenheid om het onderwaterhuis voor onze
camera uit te testen.
En hier is uw guestwriter dus bijna verzopen, omdat ik niet overweg kon
met flippers, noch met duikbril en snorkel. De duikbril paste niet goed
over mijn eigen bril, zodat er water in stroomde, wat vervolgens mijn mond
en neus instroomde, koelbloedig gefilmd door Anne.
Al met al vonden we Malta wat natuur betreft een erg dor eiland, wat de
geschiedenis betreft erg boeiend, qua sfeer doet het Arabisch aan met hier
en daar Engelse invloeden. Dit is ook terug te vinden in de architectuur:
van moskeeën tot Engels aandoende kathedralen.terug naar boven
Mag ik mij even voorstellen als 'special guestwriter'? Maandag 28 mei
kwam ik aan op het vliegveld van Malta. Als zusje van Anne geniet ik het
voorrecht een weekje mee te mogen profiteren van haar en Alderts grote
zucht naar avontuur. Dinsdagochtend hebben Anne en ik Valletta bekeken, de
hoofdstad van Malta. Eerst met de bus ernaar toe. Wel, je verplaatsen per
bus is op Malta een avontuur op zich. De nieuwste modellen stammen uit de
zestiger jaren, enkele tientallen zijn nog van voor de oorlog (WO II, dat
wel). De computermonteur die op dit moment aan boord is vertelt dat er
gisteren een parlementsvraag is geweest, 'how old are the busses?'. Maar
waag het niet over modernisering te reppen, de bussen zijn stuk voor stuk
particulier bezit en de toeristen zijn er dol op. Ook al maken ze een
klereherrie, ook al zit er geen deur in en rolt er in scherpe bochten af
en toe iets (of iemand?) naar buiten.
Misschien dat daarom de bestuurdersplaats steevast is
ingericht als een klein kapelletje. Enfin, wij werden licht geklutst maar
veilig afgeleverd bij de Triton-fontein, waarna we via de City Gate de
Valletta binnenwandelden. Winkels, een paar terrassen en veel historische
gebouwen waar nu o.a. het parlement gevestigd is. Valletta is voor
Maltezer begrippen een jonge stad, gebouwd vlak na het Turkse beleg in
1565. De toenmalige grootmeester (naar wie Valletta genoemd is) liet
direct na hun aftocht in vijf jaar tijd een bewoonbare vestingstad uit de
grond stampen. Na dit uitstapje is mijn fotorolletje (36) al bijna vol,
dat wordt nog wat. Woensdag de middeleeuwse stad Mdina bekeken, vroeger de
hoofdstad van Malta, nu meer een openluchtmuseum met maar 400 inwoners en
verder vooral kloosters, kerken en paleizen van de Maltese adel, meest 17e
eeuws of ouder. Hier vestigden zich de johannieterridders in 1530, om na
twee jaar naar Valletta te verhuizen. In een prachtige oude ridderzaal
hebben we gelunched De concentratie bezienswaardigheden is hier zeer hoog
en tussen alle uitstapjes door hebben we ook nog de Malta-experience
ondergaan, de geschiedenis van Malta in 3000 dia's die ik allemaal heb
geprobeerd te onthouden zodat ik nu alleen nog maar kan vertellen dat de
Maltezer ridders ten tijde van het Turkse beleg hun kanonnen voedden met
de hoofden van de gesneuvelde Turken. Verder heeft u niets meer aan mij
want toerist-zijn op Malta is een meer dan fulltime bezigheid.terug naar boven
|
