Vandaag is het 13 maart. De eerste etappe van de reis is met horten en stoten verlopen. Vanaf Delfzijl zijn we vorige week dinsdag met een mooi Zuid-Oosten windje vertrokken. Lekker gezeild tot we boven Ameland de stroom tegen kregen. Op een of andere manier duurt het bij ons altijd erg lang Ameland voorbij te komen. De lagere school kwam in eiland-namen omgekeerd voorbij en zo voeren we uiteindelijk langs Texel. We waren moe van alle vertrek-emoties en liepen daarom, in plaats van de nacht door te varen, via het Molengat s'nachts om 02.30u Den Helder binnen. Nog maar net binnen stond de marechaussee al op de kant. Wie is er nu zo gek midden in de nacht begin maart te varen........ De marinehaven is wijds en de nieuw aangeschafte fietsjes bewezen hun diensten. Wat een gemak met je rugzakje op boodschapjes doen. Tussen de middag kwam Auke Dijkstra spontaan langs.

Hij zit als adelborst bij de marine en is door het vele meezeilen eenbeetje onze zee zoon geworden. Kort konden we de nieuw aangeschafte techniek demonstreren. De Raytheon navigator in combinatie met de radar geeft veel gemak en is onmiskenbaar toys voor big boys.
Nederland in maart heeft zoals het spreekwoord het al zegt van alles in zijn staart; voor ons werd het dikke mist. Nu hebben we wel radar, maar om nu het onheil te zoeken gaat te ver. Uiteindelijk donderdagmiddag vertrokken met een weersvooruitzicht die beter zicht beloofde en meer wind uit het Zuid-Westen. Het werd zelfs behoorlijk meer en uiteindelijk stampten we er zwaar tegen in. Veel water over en de motor moest er bij aan om wat hoogte te houden. Het werd nu echt onaangenaam en tot overmaat van ramp: water in het schip! De oorzaak kon niet zo snel worden gelokaliseerd maar was van dien aard dat we bakboord uit Scheveningen binnen zijn gelopen. Hier bleek dat het water via de ankerbak en electriciteitsleidingen van het ankerspil naar binnen kwam. Dit is nu zorgvuldig gekit. De pompen raakten verstopt door isolatiemateriaal en zo werd het weer traditioneel hozen met emmers. Meer dan 100! Na een dagje bijkomen op zaterdagochtend vertrokken en omdat er heel weinig wind was op de motor op weg naar de Waterweg. De concentratie van grote en vooral snelle schepen maakt het voor een jachtje altijd weer spannend. Na ons gemeld te hebben bleef deze keer instructie uit en zo wachten we zelf op een goed moment en toen vol gas. We stoven naar de andere kant. Opeens een afwijkend geluid en Ann riep dat ze rook bespeurde. De kachel? Toch niet nog eens.... Het zeilluik open en zwarte rook kwam naar buiten. De motor op langzaam en al snel bleek, dat het kacheltje prima brandde, maar dat de rook uit het motorcompartiment kwam. Bleef er een klep hangen? Later bleek het een gat in de uitlaatbocht te zijn. Net voorbij de Waterweg wat te doen? Het is week-end en voor dat je een bedrijf kunt bereiken is het wachten tot maandag. We zijn tenslotte zeilers en natuurlijk zat de wind weer in de verkeerde hoek, maar we hebben een kostbaar iets, namelijk tijd. Zeilen gehesen en met veel kruisen Westkapelle bereikt. Hier onder extreem slechte omstandigheden naar binnen. Zonder radar was het ronduit gevaarlijk geweest. Nu konden we tijdig reageren op grote schepen die in het smalle Oostgat geen kant op kunnen. Met 3 riffen in het grootzeil en een klein restantje rolfok, liepen we met windkracht 7 op de meter Breskens binnen. Tijdens de lange kruisrakken hebben we een noodreparatie aan de uitlaat gedaan en zo konden we met een beetje stinken toch op de motor naar binnen. We zijn er; klaar voor Proctor!
terug naar boven

We schrijven 19 maart:
Inmiddels zijn we in Southampton! De klus bij Proctor heeft uiteindelijk tot vrijdag 16 maart geduurd. Aldert heeft druk aan de motor moeten sleutelen. De nieuwe waterwisselaar (uitlaat) paste niet meteen en moest worden aangepast. Gelukkig kon er bij Proctor geslepen en gelast worden. Er is weer een nieuw probleem ontstaan. De waterpomp lekt een beetje. Precies bovenop de dynamo die het daarom waarschijnlijk niet meer doet. Dan maar stroom draaien met onze nieuwe generator. In Engeland zien we wel weer verder. We popelen om weg te gaan.
De wind is uiterst gunstig. Het is haast niet te geloven dat we vrijdag met een matige NoordOosten wind naar buiten gaan. Het is mistig maar met onze radar zijn we daar niet van onder de indruk.'s Middags krijgen we gezelschap van bruinvissen!

Misschien herkennen ze ons van onze reis vorig jaar. Het is hoe dan ook een vreugdevol weerzien en we voelen ons welkom op zee!
Eind van de middag komt een verontrustend weerbericht de marifoon uitrollen. Het mag dan nu nog wel leuk zeilen zijn maar het gaat harder waaien. Er wordt gewaarschuwd voor kracht 8 en voor een wind die draait naar ZW. Daar worden we onzeker van: Moeten we toch eerst maar Dover binnenlopen?
We kijken op onze windmeter. Het blaast NO 7 en dat geeft geen enkel probleem. We zeilen met een bakstagwind met alleen het grootzeil gereefd met twee riffen. Het schip zeilt fantastisch: 7-8 knopen tussen hoge golven. We gaan door! Een later weerbericht is al minder alarmerend en dat sterkt ons zelfvertrouwen.
Met het invallen van de nacht neemt An's zelfvertrouwen weer wat af en een wezenlijke bijdrage aan de wacht is er even niet bij. Goed 01:00 de kooi dan maar in. Aldert redt het prima. Wachtalarm op 10 minuten gezet maar van slapen komt niet veel. De wind neemt af en de motor wordt bijgezet. Om 06:00 komt An weer boven water. Het is weer daglicht en dat scheelt een berg. Zo kan Aldert toch nog een paar uurtjes slapen.
In de loop van de ochtend merken we kleine vogeltjes op. Zouden ze door de sterke oostenwind uit koers zijn geraakt? Het lijken niet bepaald zeevogeltjes. Af en toe kwam er 1 op het dek zitten en opeens vloog er zelfs een vogeltje naar binnen. terug naar boven

In de loop van de middag komt het eiland Wight in zicht.We melden ons keurig bij V(essel) T(raffic)S(ervices)Solent maar er is zoveel scheepvaart dat ze ons pas later terugmelden. Het kon ze niet veel schelen waar we naar toe wilden. De regen zette flink door en het duurde nog een hele tijd om de baai in te varen. Tegen zeven uur lagen we in de Royal Yacht Club Southampton. Poepieduur, maar dat zijn alle jachthavens in Engeland. Men is dan ook altijd erg verbaasd dat je dat al weet en desondanks wilt blijven. Hele behulpzame mensen. Er zijn nog wat problemen op te lossen en dan scheelt het dat "locals" zo vriendelijk zijn. Zaterdagavond vroeg de kooi in en bijna de klok rond geslapen. Zondag tot onze grote schrik geen verbinding met de server kunnen maken. De nieuwe GRIC verbinding (een manier om in het buitenland locaal in te kunnen bellen) wordt nog niet begrepen. Maandag wel post binnen kunnen halen dus de helft van het probleem is al opgelost. Er komt weer hoop. Gebeld naar bedrijven die de dynamo en de pomp na willen kijken. Spoedklussen zijn niet erg populair en we moeten 30 km verderop voor de dynamo. Dan maar een autootje huren. En zo zoeven we 's middags in een japanner over 's Heren wegen aan de zuidkust van Engeland. Het weer is prachtig. Wel roetkoud maar de wind is nog steeds gunstig en het spijt ons een beetje dat onze tijd nog steeds beheerst wordt door het repareren aan de motor. Maar zo zie je nog eens wat. We spreken een hoop aardige mensen die allemaal hun best doen om mee te denken. Het gaat niet zo snel als we willen maar morgen is er weer een dag. Er wordt kracht 9 voorspelt dus waarschijnlijk doen we er toch beter aan om hier nog wat te blijven. Er komen inmiddels een hoop reakties op onze homepage via de Email binnen. Het doet ons goed om te merken hoeveel mensen er met ons meeleven. In feite zijn een hoop kontakten als het ware intensiever geworden door de afstand.
terug naar boven

We schrijven 27 maart 2001
De oplossing voor de reparatie van de waterpomp was relatief eenvoudig. Een nieuw rubber in het pomphuis en klaar wast-ie. De dynamo was niet meer te redden "Beyond repair, M'm" Maar gelukkig kon men voor vervanging zorgen en zo is alles goed gekomen.
We hebben bijna alle zeekaarten die we denken nodig te hebben gekocht en goed uitgerust zijn we donderdagmorgen welgemoed uit Southampton vertrokken. Een matige zuidwesten wind, dat kunnen we wel aan. Hoe goed het schip ook zeilt, de bewegingen zijn heftig en vermoeiend. Stampen hou je niet graag langer dan een dag vol. Zo zijn we 's avonds Weymouth binnengelopen. Even een nachtje bijslapen...

De volgende ochtend optijd vertrokken. Van de fax lezen we "the outlook for the next 3 days: easterly winds; no gales". Zo moeten we het hebben. Zijn we net Bill of Portland,

of, zoals de zeelui hem noemen, Portland Bill gerond, begint het uit het zuidwesten te waaien! Al snel neemt hij toe tot 6 en het eerstvolgend weerbericht heeft het over ZW 7 tot 8! De meteorologen hebben kennelijk geen greep op de grilligheid van de vele (kleine) depressies en we hoorden onlangs vertellen dat 2001 sinds 1743 het natste tot nu toe is. Dat je het maar weet. Tijd om de zeilen aan te passen. We moeten er recht tegen in bij een harde wind en dan is het tijd voor de kotterfok. terug naar boven

Het is een high aspect fok, wat inhoudt dat het hoog aan de wind kan zeilen. Met zijn 21 meter is het voor ons een relatief klein zeil. In Breskens hebben we een smeerreep voor het 4e rif gezet. Omdat we vroeg in het seizoen varen, moet je uitgaan van slecht weer en zo hebben we riffen 1 2 en 3 vervangen voor 2 3 en 4. Het 4e rif is een alternatief voor een stay-sail. We zetten het 4e rif en de combinatie met de high aspect fok, maakt dat het schip bij 40 knopen wind met een 5/6 mijls gangetje tegen de golven in beukt. True 60 graden aan de wind. We krijgen veel vertrouwen in het schip.Het schip houdt zich prima. An haar maag heeft wat meer moeite met deze omstandigheden. Voor de eerste keer (deze reis) weer eens ouderwets zeeziek. Aan het begin van de avond kwam men melden dat de ZW-8 nog eens terug zou komen. Ja, dan is het besluit om toch maar een nacht aan de wal door te brengen snel genomen.
We zijn in Dartmouth beland. Eenmaal aan de wal viel de wind uiteindelijk wel mee maar toch blij dat we een "boerennacht" kunnen maken.
De volgende ochtend door een vriendelijke havenmeester gematst met het liggeld. Men vraagt ruim 41 pond voor een nacht maar omdat we zo laat waren gekomen en van geen enkele voorziening gebruik hadden gemaakt heeft men ons 10 pond gerekend voor "short stay". We hebben diesel getankt en zijn rond 10 uur 's morgens vertrokken in de regen. De wind is gunstig. Waait weer uit het Oosten en dat blijft de komende dagen volgens het weerbericht ook zo.
Zo schommelen we voor de wind langzaam het Engels Kanaal weer op. Windkracht 3 uit het Oosten geeft ons een slakkegangetje van 3 mijl en dat maakt Aldert onrustig. Als de wind uit de goede hoek komt moet je er maximaal van profiteren. Reden de nieuwe genaker uit te proberen. We noemen haar Maysha, omdat de vriendin van onze zoon Jurjen die Maysha heet, de kleuren van de banen heeft bedacht. Bij een bakstagwindje willen we ook de nieuwe boom er bij te gebruiken. Na wat onwennig al het nieuwe touwwerk te hebben gezet, staat uiteindelijk "Maysha" in al haar pracht: knalgeel; zwart en blauw, schitterend!
Het schip lijkt deze nieuwe gardarobe te bevallen, want ze gaat er als een speer van door. Aanvankelijk 6, door het aantrekken van de wind al snel 7/8 knopen bij windkracht 5. We blazen de goede kant op. Ondertussen is het gaan regenen en vanuit een comfortabel klimaat binnen, kijken we met regelmaat omhoog naar het nieuwe uitzicht. Volgens de verwachting zal de wind toenemen en we spreken af voor het donker "Maysha" te strijken om niet in het donker met het onwennige touwwerk te moeten worstelen. Voorlopig gaat die geweldig en An gaat een tukje doen om voor de komende nacht wat reserves te kweken. Door een vreemde golf worden we opzij gesmeten en opeens staan daar bijna 100 vierkante meter ons opzij te trekken;
SHIT........... AFVALLEN; AFVALLEN; AFVALLEN!!!!!!!!!!!De autopilot geeft niet genoeg roer en in een flits geef ik +10, +20, +30, nog niet genoeg en via de joystick het roer stuurboord aan boord. We maken wel 40, 50 graden slagzij en met een kreet rop ik de deurtjes eruit, smijt ze op de kuipvloer en vlieg naar buiten. De schoot is in een mum los en met een wild klapperende "Maysha" liggen we weer rechtop. Even een schietgebedje; dat was close......... We stoppen het doek weer in z'n "slurf" en varen onder alleen grootzeil verder. Weer wat geleerd: bij een stevige wind alleen maar met een ballon varen als je acuut kunt ingrijpen. Dus met de hand sturen en standby aan de schoten.
Deze tocht gaat geweldig. Zelfs de nacht door blijft het lekker waaien en uit de goede hoek. We lossen elkaar zo'n beetje af en zo is het zondag 25 maart geworden.
terug naar boven

We schieten flink op en An kan zich eindelijk ontspannen. "Een mens lijdt vaak het meest aan 't lijden dat hij vreest maar wat nooit op komt dagen. Zo heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft", deze spreuk gaf Aldert's moeder mee bij ons vertrek en daar heeft An deze reis al een aantal keren aan gedacht.
's Middags zet Aldert een luchthapper vast op het voordek en An bakt brood, wie had dat ooit gedacht. De Ierse zee heeft ons op voorhand heel wat angst ingeboezemt en deze reis valt dat alles mee. Er wordt zelfs redelijk uitgebreid gekookt en we draaien een "Peper"cd. Onze oecomenische kerkgemeenschap (de pepergasthuiskerk) heeft een aantal cd's opgenomen en het is fijn om in ieder geval de muziek niet te hoeven missen. Morgenvroeg zijn we in Ierland, wat een raar idee!
In de nacht steekt de wind op. Aldert zet een derde rif. We lopen 9 knopen! Het schip zeilt fantastisch zelfs met zo'n klein beetje doek. Maandagochtend is het rot weer. Regen en harde wind. Er staan rare golven dwars op het schip. Om goed 11 uur lopen we de baai bij Cork binnen. In de stromende regen maken we vast in de Royal Cork Yacht Club. Niet in Cork maar in Crosshaven. Een landelijke gelegen dorp aan de baai. We worden opgevangen door een bezorgde havenmeester. Onze schoeisel moet worden gedesinfecteerd en we mogen geen afval (uit Engeland) weggooien. Alles moet worden gedesinfecteerd vanwege de mond- en klauwzeer epidemie. We hadden natuurlijk via BBC nieuws al gehoord over de epidemie maar als je zo onderweg bent gaan de dagelijkse beslommeringen een beetje langs je heen. Nu worden we met de ernst van de feiten gekonfronteerd. Hier in Ierland is het nog lang niet zo erg als in Engeland en men probeert met man en macht de schade te beperken.
Dinsdag is het weer omgeslagen. De zon schijnt en we drinken buiten koffie! Het grote nieuws van huis is dat vrijdag de kinderen met aanhang invliegen om An's verjaardag mee te vieren!
We huren een auto, eerst een "gewone" maar vanaf vrijdag een "peoplecarrier" waar we met z'n allen in passen. Aan boord slapen zou in principe wel kunnen maar het is confortabeler om een B&B te reserveren. We hebben eigenlijk ook een deel van de slaapplaatsen opgeofferd aan de berging van alle extra spullen die we meegebracht hebben.
Vanavond hebben we met Douwe (ex-collega van An) en Jean afgesproken in hun nieuwe huis in Cork. We gaan kennis maken met Douwe jr.!
De dag voor mijn verjaardag (we liggen in de jachthaven van Cork) hebben we 's morgens onze kinderen met aanhang van het vliegveld gehaald.

Het was heel bijzonder om zo, met z'n allen een paar dagen in de gehuurde auto door zuid Ierland te toeren.
terug naar boven

Zondag, 1 april is uitgebreid gevierd. Douwe en Jean en Douwe jr. zijn op bezoek geweest.

Maandag zijn we met z'n allen naar de UCC (University College Cork) geweest war Anne een presentatie over haar werk in Groningen heeft gehouden. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten in huize van Sinderen!

De dagen zijn omgevlogen. In drie etappes zijn de kinderen (steeds 's ochtends voor dag en dauw) weer naar huis gevlogen.
Inmiddels zijn de voorbereidingen voor de grote oversteek afgerond. We hebben alles nog eens goed nagekeken en de lange termijn weerbericht beluisterd. Er liggen geen diepe depressies op de loer en met een West 5-6 lijkt het een prima start. We gaan de grote deining tegemoet!terug naar boven