NECTON

 Op vrijdag 27 maart is Anne aan boord gekomen in Hiroshima. Het weer is beter dan verwacht, zeker overdag omdat het heel zonnig is. 's Nachts wordt het fris, mee omdat de watertemperatuur 11 graden is.

We gaan op de fiets naar de supermarkt en onderweg komen we langs een kapper waar Aldert keurig wordt geknipt. De communicatie gaat met handen en voeten inmiddels kunnen we wel dank u wel zeggen in het Japans maar daar houdt het ook wel zo'n beetje mee op. Misschien leren we de komende weken meer! De mensen die we ontmoeten zijn erg vriendelijk en hulpvaardig, als we in de supermarkt bijvoorbeeld niet zeker weten of er shampoo in een fles zit wordt er in de haren gewreven en schuim uitgebeeld en zo kunnen we alles wat we nodig hebben uiteindelijk vinden.

Zaterdag en zondag wordt de Necton in gereedheid gebracht voor de komende etappe. Er wordt schoon schip gemaakt, maandag komt de nieuwe bemanning!

We beschikken nu over een eigen dongel, de internetverbinding was erg instabiel en we hopen op deze manier online te kunnen blijven!

30 maart. de nieuwe bemanning is aan boord:

Dinsdag 31 maart gaan we met de bus naar de stad. De jachthaven ligt ongeveer 20 minuten vanaf het centrum van Hiroshima.

We stappen uit bij het vredespark. Dit is het gebied waar in 1945 de atoombom viel. In 1 klap zijn hier 87.000 mensen omgekomen en de jaren erna is het dodental opgelopen tot ruim 180.000. Er staan diverse gedenkmonumenten waar mensen eer bewijzen aan de slachtoffers. Het is opmerkelijk met hoeveel devotie men daar ook nu nog bij stil staat. We bekijken de National Peace Memorial Hall waar voor alle slachtoffers een steen is en waar in een koepel de beelden te zien zijn van kort na de verwoesting, indrukwekkend.. Het park ligt tussen twee rivieren. Aan de oevers staan de kersenbomen in volle bloei en op elke vierkante meter is een picknickplek ingericht. We bekijken een kasteel en beklimmen de wachttoren die ook als museum is ingericht. Een mooi uitzicht over de stad hebben we, als we boven zijn.
Het is leuk om in een grote stad te zijn maar inmiddels zijn we er ook aan toe om echt op reis te gaan.
De volgende dag beginnen we met het vieren van de verjaardag van Anne. De boot is versiert met vlaggetjes en bij het ontbijt branden kaarsjes. Na het ontbijt beginnen we dan echt aan de etappe Hiroshima-Tokyo.
Na ongeveer een uur varen komen we bij Miyajima eiland waar de beroemde Shinto poort 16 meter boven het water uitsteekt. De vermiljoenrode poort is op veel afbeeldingen over Japan te zien en ook een nationale trekpleister. De dagjesmensen worden met veerboten af en aan gevoerd. Wij schieten mooie plaatjes en koersen naar Ondo Gyoko waar we rond de middag afmeren.
We gaan op verkenning en vinden een klein eethuisje waar we afspreken ’s avonds te komen eten. Je kunt er ogenschijnlijk maar 1 gerecht bestellen: Okonommiyaki, een soort pannekoek gevuld met noedels, groenten en in ons geval stukjes spek en ei. De mevrouw die het klaar maakt doet haar uiterste best voor ons. Er zijn 2 tafeltjes. Als bekend wordt dat Anne haar verjaardag viert, worden kadootjes aangedragen. De enige andere gast biedt ons (uit een tertapak) een borrel aan, Anne krijgt een kalender waar op verzoek op 1 april iets wordt geschreven, een pommelo en zelf een fles Shochu, de traditioneel Japanse sterke drank. We zijn onder de indruk van de hartelijkheid en de gastvrijheid en proberen dit zo goed mogelijk over te brengen. Dankzij de app op de telefoon van Jan kunnen we instant woorden vertalen maar onze uitspraak hapert want niet alles wordt begrepen. Daar werken we dus nog aan, ondertussen breidt onze woordenschat zich langzaam uit.
Op 2 april vertrekken we naar Onishi waar we een hele aardige visser ontmoeten die zo onder de indruk is van onze boot, dat hij meteen zijn vrouw en kind van huis haalt. In totaal zijn er minder dan 10 jachten in heel Japan dus in deze kleine plaats is waarschijnlijk nog nooit een buitenlands schip geweest.
3 April gaan we weer verder en meren af in Takehama, een iets grotere plaats. De zon heeft helaas plaats gemaakt voor wolken en wat regen, de temperatuur is nog steeds zeer aangenaam, rond de 20 graden.

Varen in Japan:

Het voelt een beetje als een overwinning hier rond te varen met de Necton. Als klein kind de verhalen van ome Jo in me opgezogen en zo voorstellingen in mijn hoofd gemaakt bij deze bijzondere cultuur met een heftige geschiedenis. Hierbij realiseer ik me dat Japan niet voor iedereen de mooie beelden oproept die ik in mijn hoofd heb. Er zijn ook in onze cirkel mensen die littekens dragen uit de bezetting van Indonesië en nog altijd roept Japan bij hun hele slechte beelden op. Met respect voor hun verleden stel ik me open op om kennis te maken met deze voor ons zo vreemde wereld.
De eerste ontmoeting is met Hiroshima en misschien een goed tegenwicht; ook hier is veel geleden. In 1 klap 87.000 mensen weggevaagd uit de wereld toen de eerste atoombom om 08.15 op 6 augustus in 1945 viel. De straling vroeg kort daarop nog eens 100.000 doden, waaronder vele jonge mensen die kwamen helpen en ik wordt geraakt door de devotie van Japanners die bij de gedenktekens even stil zijn. De beelden van de zieke en lijdende mensen op foto’s zijn niet om aan te zien. Hier zijn ze de gevolgen van een atoomoorlog beslist niet vergeten. Een hele stad in 1 klap weg; het is bijna niet voor te stellen.
Bijzonder is dat we hier in de lente zijn. De kersenbloesem staat er in al zijn pracht en de Japanners zijn er gek op. Het is een goed gebruik eronder te picknicken en ook zien we mensen spelletjes doen. Alle tuinen zitten vol picknickende mensen. Natuurlijk hebben ze sushi ’s mee en ze zitten netjes op een kleedje. Japanners zijn een zeer ordelijk volkje. Nergens zie je vuil op straat en overal is het netjes. Alleen in de huizen zie je soms wat chaos. Wat op valt is dat iedereen minstens 1 auto heeft. Ze zijn er in alle maten en vandaag zagen we een Mercedes 8 cilinder AMG en ook zien we Volkswagens en Mini’s rijden. Natuurlijk zijn de meeste auto’s Japanse merken. Ook hebben ze kleine auto’s met een geel nummerbord, die een maximale cc inhoud van 600 hebben. Deze kleine autootjes hebben veelal heel stompe neuzen om nog een beetje ruimte te hebben. Voordat je een auto kunt kopen, moet je overleggen waar je gaat parkeren. Omdat het land heel bergachtig is, is de beschikbare ruimte klein en overal, maar dan ook overal staan auto’s. Zij zijn de mammon van Japan. In de steden zie je bijzondere parkeerplaatsen met liftjes waar per verdieping 4 auto’s in kunnen. Als je de auto maar kwijt kunt.
Het wonen schijnt een dure aangelegenheid te zijn en de meeste mensen wonen in flats. De gemiddelde grootte schijnt 60 vierkante meter te zijn, wat betekent dat velen het met (veel) minder moeten doen. Maar genoeg over het land; we zijn hier vooral voor op het water!

De binnenzee of de Seto Naikai is erg beschut water met vele eilanden. Er is een getijdeverschil van ruim 3 meter en al dat water moet soms door smalle stukken tussen eilanden door. Hierdoor krijg je versnellingen waardoor rekening houden met het getij wel is aan te raden, want anders draai je tegen 5 mijl stroom in. Ook klimatologisch is het erg rustig. Er is vrijwel geen wind dus vrijwel alles op de motor. De eilanden worden vaak door bruggen verbonden en de meeste zijn ruim 20 meter hoog. Hier is een echte water cultuur want vervoer gaat hier per schip. Vervoer over water de juiste weg is een slogan die hier zeker van toepassing is. Als we onze reis door de binnenzee beginnen zien we aan de wal overal industrie. Alle grondstoffen moeten worden aangevoerd en zo zien we een schip met wel 100.000 ton aan boomstammen. De grote papierfabriek kan daar even mee vooruit. Onderweg passeren veel coasters.
De meesten zitten prachtig in de verf en zijn erg goed onderhouden. Als ze dicht langs ons varen zingt hun motor mij bekende geluiden die haast als een melodie klinken. Ook zijn er overal vissers. Hun ranke schepen kunnen vaak planeren en schieten dan aan ons voorbij. Hun lange neus komt daarbij dan uit en water en ze lijken dan meer op een speedboot. Als ze vissen slepen ze een net achter zich aan en een paar keer moeten we uitwijken. Onverstoorbaar trekken ze hun baan.

Bericht van de Neton verstuurd op donderdag 9 april: 

Het weer slaat om. De zon verruilen we voor koud en erg nat weer. Als we de volgende ochtend vertrekken is het zicht matig. Als we tussen de kleine eilanden door varen, zakt het wolkendek op ons en zien we vrijwel niets meer. Gelukkig is er hier in dit kleine vaarwater nauwelijks verkeer. De radar loodst ons tussen de eilanden door en we zien soms in de lucht de contouren van een berg als we vlakbij zijn. Jan loopt dapper wacht mee en let vooral mee op om te zien of we niet een vissersboot missen. De dames zijn binnen aan het brijen geslagen.

Als we eenmaal op ruimer water zijn lijkt het op te klaren maar helaas is dat maar van korte duur. Weer wordt het potdicht. Niet fijn, want we moeten het hoofdvaarwater oversteken. Op de radar pikken we een echo van een schip op die geen AIS heeft. Het blijkt een sleper te zijn waar we op 0,2 mijl afstand het motor geluid van horen. Even zien we een schim en dan weer niets. We varen een stukje om in de hoop dat het zicht beter wordt en varen boven het eilandje Toyo Shima langs. Jan spot allerlei drijvende objecten vlakbij en hier wordt duidelijk vis gekweekt. Behoedzaam zoeken we een open stuk tussen de wat wel op grote drijvers lijkt door. Dan komen we toch bij de grote vaarroute en op de AIS zoek ik een plekje met weinig schepen. Het is ongelofelijk druk en langzaam varen we de shipping lane met de ons tegemoet komende schepen naderbij. De maximum snelheid is 12 knopen en de meeste schepen varen dat ook. 3 Grote jongens laten we voorbij gaan en dan met beide motoren op vol gas gaan we haaks de shipping lane over. Na 2 mijl zijn we bij het midden aangekomen. De shipping lane heeft rood/witte boeien in het midden. We zijn vlak bij een en zien dat het forse jongens zijn. Inmiddels is er een beetje wind gekomen en daardoor trekt de mist langzaam op. Op de AIS zie ik aan SB 4 schepen op ons af stormen en wij gaan op de middellijn met de schepen mee varen. Eén voor één lopen ze ons aan SB voorbij en dan SB uit om net buiten de route weer mee te varen. Zo varen we de versmalling boven het grote eiland Shikoku in en zien tussen de mistflarden door de imposante Seto-Ohashi brug.
Deze in totaal 13km dubbele brug is een bezienswaardigheid op zich. De hoogte boven water is 63 meter en de beide grote zuilen zijn vele malen hoger dan de martinitoren. Het is er ruim 50 meter diep. Geen wonder dat het naast heel veel geld ruim 40 jaar heeft geduurd eer ze deze brug af hadden. We schieten er in de schemering vele plaatjes van. De Navionics app heeft een stroomtabel die niet helemaal blijkt te kloppen. Zorgvuldig gekeken om de stroom mee te hebben; helaas ruim 1,5 tegen. Tegen 20.30 komen we bij Kouzai dicht bij Takematsu aan. De aanloop is best een beetje spannend. Langzaam draaien we tussen de pieren en daarna moeten we opnieuw scherp SB uit. We zien mastjes en daar varen we op af. De dieptemeter loopt snel op en gelukkig halen we het tot de steiger. Kennelijk is er wat zachte modder op de bodem. We knopen vast en na 10 uur erg intensief varen drinken we er een goed glas op. Even bijkomen en genieten van het moois van het eiland Shikoku. We bezoeken de beroemde Ritsurin tuin en eten de hier befaamde Udon (dikke) noedels.

Vrolijk Pasen

Een coaster loopt ons aan SB achterop. Net voor een bocht in het vaarwater waarin hij vermoedelijk BB uit zal gaan en wij vrijwel rechtdoor gaan naar de haven van Oishi. Omdat communicatie moeilijk is stoppen we maar even om hem voorbij te laten lopen en inderdaad gaat hij BB uit. Wij vervolgen onze weg en lopen even later de haven van Oishi binnen. Hier is geen jachthaven en dan is het altijd even zoeken wat de beste plek is. Aan BB zien we een klein kommetje die voor ons te ondiep lijkt. Wel een redelijk grote haven met een coaster aan de kade. Helemaal achter in de haven lijken drijvende pontons te liggen en dus daar maar op af. Net zijn we aangemeerd of een kleine Japanner maakt met heftige gebaren duidelijk dat hier liggen echt niet kan. Nu zijn we niet zo heel snel van ons stuk en laten hem de officiële papieren zien waarin Tokio de Necton toestemming geeft om in Oishi te liggen. Er komt een oudere meneer bij die aan het bellen slaat. Met vertalingen via de telefoon van Jan begrijpen we dat we op de plek van een veerboot liggen. We vertrekken naar de andere kant van de steiger en weer heftig overleg. Dan komt er een douane meneer die zowaar Engels spreekt. Hij is duidelijk onder de indruk van de papieren en slaat ook aan het bellen. Hier blijven is geen optie want het is een particuliere steiger en we moeten daar weg. Wel is er net een nieuwe steiger gemaakt naast de veerboten en bij uitzondering mogen we daar liggen. Daalders plekje waar we 2 nachten blijven. Oishi heeft veel oude houten huizen en we bezoeken het toeristische gedeelte. Natuurlijk ook weer een tempel waar mensen onder de bloesem zitten te picknicken, zo langzamerhand een bekend beeld. Zij genieten van wat hier Mono No Aware heet: de zachte droefheid bij de ervaring van tijdelijke schoonheid……….mooi he?
We gaan in de avond nog naar een restaurant om sake te drinken en daar werkt een jongeman die een jaartje in Amerika op High School heeft gezeten. Door zijn Engels krijgen we weer een beter beeld van Japan. Ondertussen genieten we van de bijzondere drank en eten we koude zure hapjes. Weer eens wat anders dan bitterballen. In de stad hebben we een recycleer station gespot en Jan en ik lopen met de zware metalen lege gasfles uit Indonesië tussen ons in er naar toe. Opgeruimd staat netjes!
De volgende ochtend regent het aanvankelijk behoorlijk. Tegen de middag wordt het droog en gaan we weer onderweg. We varen in een landschap van grijstinten. Op afstand zien we de mist aan komen en de radar staat al bij. We zien de wolken als het ware op het water zakken. Als het zicht minder wordt, concentreren we ons op de korte afstand om te zien of we geen kleine vissersboot over het hoofd zien. De radar pikt ze allemaal netjes op en gelukkig wordt de zon zo warm, dat de mist langzaam minder wordt. Bijzondere landschappen trekken aan ons voorbij. Er is niet veel verkeer omdat we aan het eind van de baai zijn. Wel passeren we een heel grote bulkcarrier die kennelijk net door de werf is afgeleverd. Hij ligt achter zijn anker imposant te zijn. We varen naar een plaats die haast Gronings aan doet: Setoda. Jan en ik maken er grapjes over en komen tot een vol Groningse zin: Wie voarn noar Setoooda ja en d’r benn ook een bult tempels jong!


Bij het aanmeren weer hetzelfde ritueel. Hier mag je niet liggen en dan als de papieren op tafel komen misschien toch wel. Voor 1 nacht? Wel moeten we hier €14 betalen. Als we vast liggen zet de ebstroom goed door en ingeschat is het ruim 3 mijl. In de avond kolkt de vloed naar binnen en voor de veiligheid zet ik er nog maar een paar landvasten bij.
Het eiland Ikuchi Shima waar Setoda op ligt blijkt een citrus eiland. Veel kassen en in de winkeltjes overal sinaasappelen en pommelo’s. Er is inderdaad een prachtige tempel.

Bericht van de Neton verstuurd op zondag 12 april:

We vertrekken en steken over naar het eiland Shodoshima. We moeten weer de drukke vaarroute oversteken maar gelukkig treffen we het deze keer goed. Er zijn maar een paar schepen in de buurt en zonder problemen koersen we aan op Ikeda. Er is een prachtig plekje aan een ponton waar aan één kant als een 42 voets zeiljacht ligt. We liggen nog niet vast of er komen al mensen aangelopen. Liggen blijven is geen probleem; wel moeten we betalen. 6.000 Yen voor 2 nachten staat gelijk aan €24 per nacht en dat is redelijk. Ze vragen of we mee willen naar het kantoor van Ikuo Nakao. Hij blijkt een bedrijf te hebben die onder meer vis vacuüm in kleine porties verpakt en verkoopt aan scholen. De kinderen krijgen tussen de middag een warme lunch op school met gestoofde vis. Hij is heel belangstellend naar de vreemde bezoekers en zijn vrouw(?) stelt zich communicatief op. We verstaan er helemaal niets van en zij spreken vrijwel geen Engels. Wel is er een jonge medewerker die handig is met zijn telefoon en ook een paar woorden Engels kent. Zo wordt er geregeld dat wij het havengeld kunnen betalen en ook wordt onze wens om morgen een auto te huren ingevuld. De communicatie gaat vaak via de vertaal app op de telefoons. Wij spreken een kort zinnetje in en die wordt dan in het Japans vertaald. Zij doen op hun beurt hetzelfde en soms liggen we in een deuk omdat de meest woeste dingen door verkeerde vertalingen op je af komen. Wel hebben we het heel gezellig en zij overladen ons met cadeaus. We krijgen 3 soorten zeewierblaadjes en ook een thee van zeewier aangeboden. Jan merkt op dat je het beter als bouillon kunt proeven en dat is een goede tip. Het smaakt best wel lekker als je de verwachting thee maar weg laat.
De volgende dag komt het slechte weerbericht uit. Het hoost de hele dag van de regen. We verbazen ons er over dat de wolken zoveel water mee kunnen nemen en ondergaan de nattigheid gelaten. Wel hebben we de afleiding van het autootje. Het is weer even wennen om links te rijden maar met Anne’s haar oplettendheid erbij komt het allemaal goed. We rijden de eiland rond en zien de diverse landschappen. Veel kleine stadjes aan de kust die allemaal op de visserij zijn gericht. Aan de oostkust zijn olijfboomgaarden en zelfs zien we een paar Griekse gebouwen in wit en blauw. Het eiland is om de olijven beroemd geworden en in de zomer is het hier vaak boven de 30 graden. Het is bij 10 graden moeilijk voor te stellen. We rijden het binnenland in en gaan de berg op. Via haarspeldbochten bereiken we de top en daar is een kloof met een kabelbaan. We gaan lunchen in het restaurant en hebben deze vooralsnog helemaal voor ons alleen. Na de lunch is het zo mistig geworden, dat een ritje in de kabelbaan niets toevoegt. Daarom maar weer verder en we maken van de nood een deugd door in de grote grootste plaats een supermarkt op te zoeken om ruig in te slaan. Met een auto hoef je niet te zeulen met de boodschappen en gemakkelijk dragen we alles aan boord. Die avond krijgen we bezoek van ondernemer Ikua en zijn familie. Zelfs zijn dochter komt mee. Ze zit op de high school en wil graag lerares Engels worden. Ze hebben weer allerlei cadeautjes mee als sake en allerlei eten in bakjes. Het wordt m.b.v. de vertaal app een gezellige avond. Anne krijgt haar zin en samen zingen we Sakura, het lied van de kersenbloesem. Wij zijn het eerste schip uit Europa dat hun haven aan doet en ze vinden het geweldig om aan boord te zijn. Een bijzondere ervaring deze hartelijke mensen.
De volgende ochtend vroeg op om het tij een beetje mee te hebben en om 07.30 vertrekken we naar Iwaya. De zon breekt door en we genieten van de zonnestralen. Een mooi tochtje op een rustige zee brengt ons bij de Akashi-Kaikyo Brug. Hij is imposant op vele manieren: kosten € 4 miljard; bijna 4 km lang (3.911m) in 1 overspanning en de pijlers zijn 283m hoog! Pal erachter ligt aan SB het stadje Iwaya. Eerst meren we bij een scheepswerf af maar deze waarschuwen ons voor ondiepte. Inderdaad op deze plek is te weinig water. Overal vissers in allerlei maten waar we liever niet langszij liggen. Verder zoeken brengt ons langszij een ponton. Als Jan en ik daarna op onderzoek uit gaan om een havenmeester te zoeken, blijkt er een feestdag te zijn. Er is geen ambtenaar te vinden melden 3 dames die kaartjes van de veerboot verkopen. Dan hopen we er maar het beste van. Het stadje met kleine straatjes wordt verkend en vers brood ingekocht.

Bericht van de Necton verstuurd op maandag 20april:

Omdat het weekend is zien we niemand van de autoriteiten en we vertrekken zonder problemen uit Iwaya. We steken over naar de grote stad Osaka waar we een afspraak hebben met een werf. Onderweg vanuit de Filepijnen hebben we gemerkt dat de hydrauliek van de kiel niet naar behoren werkt. In Davao is door de hitte of bij de tewaterlating kennelijk iets mis gegaan. We verliezen olie als we de kiel bedienen en ook werkt de borging niet naar behoren. Repareren in Japan behoort zeker tot de mogelijkheden. In Japan kunnen ze alles maken zij het dat de communicatie uiterst moeizaam is en afspraken moeilijk zijn te maken. Alles wat met bootjes te maken heeft is nu in het voorjaar erg druk. Het risico van weken (kostbaar) op de kant staan is niet gering en in overleg met de expert van verzekeraar TVM, kiezen we voor een tijdelijke oplossing. We fixeren de kiel op stormstand en dat is 40 cm opgetrokken in zijn massieve huis. In een storm zijn de bewegingen door het stijgen en dalen op de soms erg steile golven vooral in de lengterichting groot. Omdat de 3 ton zware torpedo helemaal onderaan zit, werkt dit als de slinger van een klok. Met de kiel een stukje opgetrokken zit deze muurvast in zijn huis.

Om dit met de lekkende cilinder permanent te kunnen doen, is een aanpassing aan de kiel nodig en daarom varen we naar Osaka waar we via de mail al contact hebben gelegd. Als we op zondagmiddag aan komen varen worden we al opgewacht. Eind van de middag takelen ze ons het water uit. Op de kant met de kiel omhoog kunnen we van binnenuit goed bij de bovenkant van de kiel komen. Zo bevestigen we voor en achter aan de bovenkant van de ophaalbare kiel een gestraalde 8mm stalen plaat die met epoxyverf roestvast moet zijn(ze hebben geen aluminium). Hier bevestigen we met sluitingen 2 dyneema touwen aan die 9.5 ton per stuk aan kunnen. Over de ophanging van de massieve cilinder is de kiel nu 41cm omhoog gefixeerd. De lengterichting is nu stormvast.
De zijrichting heeft de kiel een massieve glijbaan en om de zijwaartse krachten verder op te vangen plaatsen we straks in het water balken tussen het kielhuis en de kiel. De kiel zit dan muurvast en kan nergens meer heen. Zo kunnen we veilig naar huis varen om daar de ingrijpende reparatie bij thuiskomst definitief uit te voeren. Nu blijft er tijd over om Japan te kunnen zien wat uiteindelijk mijn grote droom is en lopen we geen kans de passage door het ijs boven Canada door vertraging te missen.
Omdat het die dag hard waait wil de werf ons niet in het water zetten. Daarom is er nu tijd om in Osaka een groot zeeaquarium te bezoeken. We maken gebruik van het subliem georganiseerde openbaar vervoer. Subway, treinen, alles rijdt op tijd en brengt ons snel van de ene naar de andere plaats. Anne en ik hebben het gemakkelijk. Marja leest zich van tevoren goed in en weet precies in welke trein of subway we moeten. Bij het aquarium aangekomen komt een medewerker van de werf net naar buiten met zijn gezin. Wat een toeval. Samen gaan we op de foto. In het aquarium zwemt zelfs een grote walvishaai en nog vele grote soorten als roggen, kwallen e.v.a. We zijn erg onder de indruk van de schaalgrootte en genieten van het bijzondere van wat er in de oceaan leeft.

Ook bezoeken we in Osaka een gebied met laagbouw waar kleine straatjes met bijzondere lantarenpalen op zich al een gezellige sfeer scheppen. Weer verbazen we ons over de aangeklede hondjes. Er zijn zelfs speciale kinderwagentjes waar de hondjes in vervoerd worden! Het nachtleven met al zijn variëteit daarbij staat garant voor een boeiende avond. Osaka laat een diepe indruk achter.
Weer terug in het water maken we ons klaar voor de volgende reis en vertrekken de volgende ochtend. We zijn blij dat we de drukke stad en de snelweg waar de werf onder ligt achter ons te kunnen laten. Nog even een blik op wat wel op Pernis lijkt en weer varen we op zee. De kust met zijn vele industrieën trekt aan ons voorbij en we varen pal langs Kansai vliegveld, de internationale luchthaven van Osaka. De vliegtuigen komen en gaan en vliegen laag over. Windguru van de Japanners beloofde een mooi windje maar het pakt wat anders uit. Donkere wolken pakken samen en een heftig onweer barst los. Het hoost van de regen en dan komt de wind. Het waait 6 a 7 en de zee bouwt snel op. Heftig gaan we tekeer en dit eist zijn tol in de vorm van zeeziekte. Gelukkig heb ik er zelf geen last van en vaar een donkere nacht door. Weer veel scheepvaart en ook passeren we een groot schip dat stuurloos drijft. Het is te diep om te ankeren en ogenschijnlijk is er iets mis in de machinekamer. Daar zal wel hard gewerkt worden om de boel weer aan de praat te krijgen. Wij zeilen aan BB voorbij want de wind is nu bijgedraaid en afgenomen en even genieten van de veel rustiger Necton onder zeil. Op de kaart had ik een jachthaven gespot met de naam VOC en die intrigeerde mij natuurlijk. Hij staat nu op de lijst van havens die we mogen aanlopen en we varen er naar toe. Op de marifoon roept de kustwacht Anne op en waarschuwt voor de vele rotsen en ondiep water. Of we ook een kaart hebben? Natuurlijk hebben we die en rustig varen we naar de haven toe. Er blijken vele viskwekerijen te zijn en het is echt laveren om er te komen. Als we vlak bij de haven zijn blaas ik op de toeter om aandacht te trekken en als we aankomen staat er al iemand klaar. Het blijkt Hiro te zijn die als kapitein op de kustvaart heeft gevaren. Hij spreekt goed Engels en verwelkomt ons hartelijk. Als we later even met elkaar in gesprek zijn, blijken er vele overeenkomsten. Hij is ook een zeiler en heeft zijn schip nu in Bretagne Frankrijk liggen. Met zijn vrouw Kako zeilt hij een half jaar en de andere helft werkt hij voor een bedrijf om tankers te keuren. Al 3 keer zijn ze langere tijd in Harlingen bij de Atlantic jachthaven geweest . Het wordt weer een bijzondere ontmoeting. Van Hiro horen we dat VOC staat voor ?? Vivre Ocean Club; iets anders dus. De volgende dag heeft hij bij een vriend een grote auto geregeld en met zijn zessen trekken we erop uit. We bezoeken de Shinto Shrine, wat wel de heiligste plaats van Japan wordt genoemd. Op deze zondag is het hartstikke druk en we zijn onder de indruk van alle mensen die hun rituelen uitvoeren. De weg naar de Shrine toe is door een oerbos met zeer oude door de priesters geplante bomen. De hele heilige plaats met zijn gebouwen en omheining wordt elke 20 jaar herbouwd en de oude afgebroken. Het houtwerk wordt gemaakt van de bomen die 600 jaar geleden zijn geplant. Dat is nog eens een lange termijn planning! We zijn onder de indruk van het vakmanschap wat hiervoor nodig is. Alle houtwerk zit zonder 1 spijker in elkaar met ingewikkelde pen/gat verbindingen. Het schilderwerk gebeurt met eigen gemaakte verf en het textiel is van een ongekende schoonheid evenals het smeedwerk. Als 20 jarige kun je het leren; als 40 jarige de vakman zijn en als 60 jarige draag je de kennis over. Zo blijven deze alles met de hand uitgevoerde ambachten behouden; indrukwekkend!
We eten in een gezellig straatje aan de traditionele lage tafeltjes. Met een beetje kramp in de benen hou ik dit maar amper vol. Wel heel gezellig om met Hiro te kletsen en we wisselen vele ervaringen uit. Hij laat ons nog wat van de omgeving zien waaronder de net aangeplante rijstvelden en natuurlijk nog even langs een grote supermarkt. We slaan gelijk maar weer ruig in. Als afsluiting van de dag brengen we een bezoek aan hun huis en binnen is het net even of we terug zijn in Europa. Een tafel met stoelen en veel attributen uit diverse ons bekende landen. Zelfs een houten zwaard van een Fries schouwtje als tafel. Als cadeautje komt Hiro ons nog verse eieren brengen en we nemen hartelijk afscheid. Weer een bijzondere ontmoeting. De volgende ochtend tussen 2 buien door hijst Jan mij nog even de mast in om het toplicht na te kijken. De corrosie onder de lamp weg schuren en dan doet alles het weer. We vertrekken in de stromende regen en zien weer Japan in zijn grijstinten. Het regent hier vaak. Gelukkig is het nu rustig en zijn er nauwelijks golven. De hele bemanning houdt het goed vol en geniet van het op zee zijn. We beginnen aan onze laatste week. We varen de nacht in met weer heel veel scheepvaart om ons heen. Gelukkig is er de AIS die met ons mee kijkt of het allemaal goed gaat. In de donkere nacht licht de zee ineens fel op. Groenig licht van algen in een felheid die ik nog niet eerder heb gezien; prachtig

Laatste verslag van deze etappe, ontvangen op zondag 26 april:

  Op maandag 20 april komen we om 09.00 in Inatori aan. Het blijkt een onvervalst kleine vissersplaats te zijn. Er zijn alleen maar kleine vissersboten en als we aan de pier aanmeren waar kennelijk de vis wordt gelost, krijgen we direct bezoek. Armen en benen; dit is niet goed. Nu hebben we dit al vaker meegemaakt en ik haal de officiële documenten uit Tokyo voor de dag. De rode stempel onderaan roept gezag op en gelijk verandert het gedrag. Er staat dat wij officieel toestemming hebben om in Inatori te zijn. Hoelang willen we blijven? 2 Nachten? O.k. maar dan graag aan de andere kant van de pier. Omdat ik een dieselpomp spot, vraag ik gelijk maar wat het kost. Geen enkel probleem en de prijs is rond de euro, dus dat valt in vergelijking met Nederland nog wel mee. Belastingvrij tanken kun je hier vergeten. 700 Liter gaan er in de gulzige tank.

Jan en Marja gaan naar een Onzen; een badplek met warm water en ik ga een dagje klussen. Maintenance is belangrijk als je lange stukken vaart en de V-riem van 1 van de motoren slipte soms. Natuurlijk op een onmogelijke plek om bij te komen, maar uiteindelijk allemaal gelukt. Ook de fietsenkelder weer netjes ingepakt. We bereiden al weer voor op een grote zeereis. Anne blijft mij gezelschap houden en het is prettig niet alleen te hoeven werken en van elkaars aanwezigheid te genieten. Een fotografe maakt nog een paar mooi plaatsen en mailt die later naar ons. Weer een aardig gebaar. Anne scoort in een bescheiden winkeltje nog mooie Japanse items en dan vertrekken we naar onze laatste bestemming van deze etappe: Enoshima. Het is een eiland vergelijkbaar met Mont St. Michel in Frankrijk waar vroeger de mensen met laag water naar toe liepen. Nu is er een brug naar het vaste land en een mooie Marina. Dicht bij Tokyo zijn de prijzen even heel anders en we betalen > dan 100 euro per nacht. Dat is even slikken. Wel is het de plek waar Yasushi vlak bij woont die een aantal jaren geleden in Groningen heeft gewerkt. Met Jan en Marja trekken we er met het openbaar vervoer op uit om mount Fuji te zien. Helaas is het te heiig om deze in al zijn glorie te zien; wel krijgen we een mooi beeld van de omgeving. We reizen door het laag gebergte en gaan via een kabelbaan naar een meer hoog in de bergen. Japan heeft vele gezichten; wel zijn alle bergen er steil en is er maar weinig ruimte voor bebouwing. Alles is volgebouwd voor al die miljoenen mensen. Vrijdag bezoeken we met Yasushi nog de omgeving en zien een van de grootste boeddha beelden in zowel een tempel als 1 buiten van steen met brons overgoten. Hij is zo zwaar dat hij zelfs een tsunami heeft overleefd. Ook zien we bij de ingang de uitbeelding voor Ah(alfa) en de M(Ω). Staat het voor amen?
Op de avond voor de crew wisseling gaan we nog uit eten in een echt sushi restaurant. De sake vloeit rijkelijk en we eten vele bijzondere gerechten. Eén daarvan is de lokale specialiteit: baby sardines. Een soort glasaaltjes die rauw worden gegeten. Geef mij toch maar liever een haring met uitjes………..
Dan moeten we Jan en Marja laten gaan. We hebben mijn droom gerealiseerd en veel van Japan gezien. Veel nieuwe lieve mensen ontmoet en eindeloos veel indrukken opgedaan. Het moet nog een poosje renderen om allemaal een plekje in ons geheugen te krijgen. Henk Kramer komt aan boord voor de volgende etappe en dan moet ik helaas ook Anne terug geven aan haar en mijn dierbaren in Groningen. In de ochtend breng ik haar naar de monorail. Ook zij vliegt naar huis. Henk en ik maken de Necton zeeklaar voor een lange tocht.